"Róża" (2011)

Na film wybrałam się z mężem w zeszłą niedzielę. Znany i lubiany przez nas reżyser, ciekawa tematyka i uzdolnieni aktorzy. Spodziewałam się romantycznej historii o trudnej miłości, która rodzi się między dwojgiem ludźmi tuż po wojnie w 1945 roku. Liczyłam na wzruszenie, wynikające z pokonania przeciwności losu i szczęśliwy happy end. To, co zobaczyłam na dużym ekranie, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

Już od pierwszej sceny, zdałam sobie sprawę, że film nie należy do przyjemnych i kolorowych. Młody żołnierz Tadeusz (Marcin Dorociński) po tragicznej śmierci swojej żony, wiedzie tułacze życie i wyrusza w poszukiwaniu lepszego jutra. Wojna zabrała mu wszystko - żonę, radość z młodości i istnienia. Dociera na Mazury, gdzie odnajduje wdowę po żołnierzu, którego śmierci był świadkiem. Róża (Agata Kulesza) przyjmuje wędrowca z dystansem, jest chłodna i źle doświadczona przez życie. Jest krucha, delikatna, a zarazem silna i ostrożna. Między dwojgiem zaczyna dziać się coś, co z początku wydaje się być troską i niepokojem. Oboje muszą walczyć o własne życie, broniąc się przez okolicznymi złodziejami i gwałcicielami. Para pomaga także wielodzietnej rodzinie przesiedleńców z Kresów. Czy taka miłość ma przyszłość? Czy mroczna przeszłość kobiety pozwoli jej w pełni cieszyć się miłością do Tadeusza?

Okrutny, szary, brutalny obraz rzeczywistości w powojennej Polsce. Cierpienie, ból, strach oraz świadomość niekończącego się piekła. Nie jest to typowy film na leniwe popołudnie, raczej bolesna przeprawa. Godny polecenia nie tylko ze względu na wspaniałą fabułę i genialną grę aktorską. Moją uwagę przykuła muzyka - oddająca i podkreślająca nastój filmu, wzbudzająca niepokój, a przy tym melancholijna i piękna.

A dziś wybieramy się na "Żelazną damę" i trzymamy kciuki za nominowanych do Oscara.