Etykiety

5.14.2010

"Czarny ogród" Małgorzata Szejnert



""Czarny ogród" to historia spółki Gische, historia Niemiec, Śląska i Polski, historia powstawania Giszowca i Nikiszowca, a co najważniejsze - historie kilku wybranych rodów z Giszowca, które przewijają się i krzyżują przez paskudny wiek XX. Powstało imponujące dokonanie sztuki dziennikarskiej, zachwycająco bogate, zawsze konkretne, ale obiektywne. Nagromadzenie wiedzy, obfitość faktów i całego gąszczu pogranicznych losów ludzi - a zwłaszcza talent autorki - zapierają dech. Książka pani Szejnert da się przyrównać do olbrzymiego meteorytu, który spadł na naszą ziemię. To z całą pewnością "dzieło życia" autorki. Dla mnie to arcydzieło w zbiorze śląskiej tematyki, które ukazuje autentyczną magię Górnego Śląska i mądrą filozofię długiego trwania jego mieszkańców".

Nie jestem fanką książek historycznych. Zawsze nudziły mnie podręczniki i w ogóle mało pamiętam z liceum z tego przedmiotu. Jednakże "Czarny ogród" będący dokumentem-rzeką, znacznie różni się od tych tradycyjnych. Jest to nie tylko opowieść o losach Śląska, kopalni górniczych, ale przede wszystkim historia ludzi. Śledzimy ich losy począwszy od 1651 roku aż po 2006. Opisy ich życia, problemów, z którymi się borykają, (szczególnie te z okresu dwóch wojen)poruszają do głębi i....ciekawią! Nie bez kozery autorka dostała za nią nagrodę Nikę. Śmiało mogę ją polecić każdemu, nawet takim ignorantom historycznym, jak ja. Książkę co prawda czyta się długo, ale warto, oj warto. Czytało mi się tym przyjemniej, albowiem połowę swojego dzieciństwa spędziłam na Górnym Śląsku (Bytom)u wujka, który jest górnikiem. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak ciężka jest to praca i jakiego zaangażowania wymaga. W bibliotece dorwałam już drugą książkę autorki "Wyspa klucz" i niebawem do niej zajrzę.


ps: powoli dochodzę do ładu z moją pracę licencjacką. Nie jestem już pogrążona w chaosie. Nawet na końcu tunelu widzę światełko, a to już wiele:) Jutro w całej Polsce jest noc muzeów:) Mimo pracy i obowiązków, wybieram się na nią i zamierzam dobrze się bawić. Na pewno zdam relację;). A wy? Bierzecie w nim udział? Trzeba się zrelaksować. No bo co, kurcze blade? (tak, tak czytam po parę opowiadań "Mikołajka" każdego dnia:P)

3 komentarze:

  1. Ja tam lubię historię, a zwłaszcza Polski - mam pamięć do dat, wydarzeń i nazwisk, więc to zostaje w mojej głowie:P Okładka strasznie przykuwa wzrok, mimo iż niezbyt interesuje mnie praca górników, to lubię gdy książki są prawdziwe:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Mnie ta ksiazka zachwycila. Czytalam dlugo, ale warto bylo. Bardzo bym chciala miec ja na wlasnosc, bo chetnie bym wrocila do losow niektorych rodzin.
    A w nocy muzeow nie uczestnicze niestety, bo zlamalam reke, pogoda okropna i ogolnie mi sie nie chce.

    OdpowiedzUsuń
  3. Saro podziwiam, na prawdę:) Ja i historia to nie najlepsze połączenie:)A okładka faktycznie intrygująca.
    Lilithin, ja książki też nie mam na własność. Życzę szybkiego powrotu do zdrowia:)

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...