"Po zmierzchu" Haruki Murakami

Za każdym razem, kiedy czytam Murakamiego rodzi się we mnie niepokój. Nie jest to jednak nieprzyjemne uczucie kłucia w klatce piersiowej. Ten rodzaj niepokoju określiłabym jako przyjemne wyczekiwanie tego, co zaraz przeczytam. Każdy bohater opisywany przez tego japońskiego autora jest jednocześnie zwyczajny i unikalny. Ma cechy i problemy przeciętnego człowieka, aczkolwiek jest coś co go wyróżnia, co czyni go interesującym. Nie inaczej było i tym razem.

Akcja tej krótkiej opowieści toczy się na ulicach Tokio w ciągu zaledwie jednej nocy. Drogi kilkorga bohaterów przeplatają się ze sobą w sposób nieoczekiwany. Młoda dziewczyna i jej siostra pogrążona w dziwnym stanie snu, beztroski muzyk, skrzywdzona prostytutka, gangster, gwałciciel, właścicielka lovehotelu i jego pracownicy. Dość spore zróżnicowanie, prawda? I właśnie tą różnorodność Murakami postanowił nam przybliżyć. Noc w Tokio jest bowiem jedna. Jednak dla każdego bohatera wiąże się z czymś innym. Dla jednego z nich jest kolejną nocą w pracy, dla drugiego życiowym dramatem, dla kolejnego czasem zwierzeń i rozmyślań. To, kim jesteśmy i co czujemy za dnia, często nie pokrywa się z tym jacy jesteśmy w nocy. Nocą wszystko wygląda inaczej. Rzeczywistość przybiera dla nas inne barwy, jest bardziej przerażająca i tajemnicza. 

Murakami przedstawia nam świat z perspektywy bezpośrednio świadka. Mamy wrażenie, że w ukryciu podglądamy bohaterów i obserwujemy coś, czego świadkami być nie powinniśmy. Czytelnik nie odnosi wrażenia, że nawiązał więź się z postaciami czy też poczuł do nich sympatię. Wręcz przeciwnie. Między bohaterami a czytelnikiem jest spory dystans. Może właśnie dlatego historia wciąga i z zapartym tchem czekamy na dalszy rozwój wydarzeń. Niewykluczone, że my również powinniśmy spojrzeć na swoje życie z takiego dystansu, z perspektywy nocy.  Niestety, po każdej nocy przychodzi nowy dzień i opowieść dobiega końca. To najsmutniejsze w tej historii.